Dag 17

Mama ging met sr Maria met de auto naar het dorp om buskaartjes te kopen voor de reis terug naar Lusaka. Er stapten nog meer mensen in de auto. Mama vertelde dat ze eerst een non op de bus hadden gezet en kaartjes hadden gekocht en dat ze daarna naar een kliniek gingen waar een meisje van 3 maanden haar inentingen kreeg: 2 prikjes en 2 druppels tegen verschillende kinderziekten.

Weer terug gaven papa en mama alle overgebleven kadootjes aan sr Maria, in haar haar kantoor. Met de trein heeft papa nog even zitten spelen, om uit te leggen hoe het werkt. Ze was er blij mee. Net als met de etuitjes die omi heeft gemaakt en het chocoladegeld, dat is natuurlijk pure verwennerij.

Papa heeft de muurschildering afgemaakt: 'welcome to' geplaatst en een reken reeks met balletjes. En als laatste, onder in de hoek: zorro. Sr Maria dacht dat het een vis was.....

Ik speelde ondertussen hide and seek met Ziske en de kinderen. 

Sr Mabel en een aantal grote kinderen waren de hele dag naar de kerk om de confirmation van vrijdag voor te bereiden. Toen ze terugkwam bedankte ze papa en mama voor de mooie muur. In Zambia moet je dit soort schilderingen per letter betalen, vertelde ze.

Tijdens het  avondeten hebben we afscheid genomen. Wij hebben ze bedankt voor de gastvrijheid, de gezelligheid en het fantastische uitje. We kregen een stoel van ze. Een symbool van gastvrijheid. Want als je in Zambia ergens komt en je krijgt geen stoel, dan betekent dat dat ze willen dat je weggaat. Wij zijn altijd welkom.

De sisters wilden graag dat ik bleef voor de kleine jongens. Sr Mabel heeft erg haar best gedaan, maar mama trok toch aan het langste eind.

Na het eten hebben we in de living afscheid genomen van de grote kinderen. Monika nam het woord en bedankte ons namens de kinderen. Ze wenste ons een succesvol examenjaar en al het beste voor de toekomst. Daarna zongen ze een afscheid liedje. En wij deden een versie van: so long, farewell, auf wiedersehen, adieu.

Ziske en ik gingen vervolgens naar de babykamer om afscheid te nemen van de kleintjes. Het was moeilijk om afscheid te nemen. Toen we in de kamer zaten besefte ik pas wat een geluk ik heb, met waar ik geboren en getogen ben. Ik ben blij dat ik deze week iets voor de kinderen kon doen.